100-lecie polskiego agrolotnictwa

do pobrania

Instrukcja wydawnicza
dla autorów prac naukowych publikowanych przez
Muzeum Narodowe Rolnictwa i Przemysłu Rolno-Spożywczego w Szreniawie

I. Zasady ogólne

1. Do publikacji w wydawnictwach Muzeum Narodowego Rolnictwa i Przemysłu Rolno-Spożywczego w Szreniawie (dalej: Wydawca) przyjmowane są oryginalne prace o charakterze naukowym, publicystycznym, eseistycznym lub innym zaakceptowanym przez Wydawcę, które nie były wcześniej publikowane w innych wydawnictwach.

2. Autor, dla usprawnienia procesu wydawniczego, jest zobowiązany przygotować tekst według poniższych zaleceń oraz dołożyć starań i dbałości o poprawność tekstu, dokładność cytatów i wszystkich innych elementów pracy przeznaczonej do publikacji.

3. W celu ułatwienia Wydawcy kontaktu ws. publikacji, Autor jest zobowiązany podać swój adres e-mail oraz telefon kontaktowy.

4. Po dokonaniu przez Wydawcę opracowania redakcyjnego, korekty i składu graficznego tekstu Autor otrzyma swoją pracę pocztą elektroniczną w formie pliku PDF, zawierającego tekst oraz materiał graficzny, jeśli taki został do tekstu dołączony. Po otrzymaniu pliku Autor jest zobowiązany w ciągu 10 dni przeprowadzić korektę autorską i skontaktować się z Wydawcą w celu akceptacji tekstu lub podania poprawek. Ewentualne poprawki Autor może zgłaszać telefonicznie lub pocztą elektroniczną na adres e-mail, z którego otrzyma plik PDF. Poprawki w formie pisemnej powinny być przygotowane na zasadzie erraty (jest – powinno być) z dokładnym podaniem lokalizacji błędu (np. str. 50, akapit 2., wiersz 3.).

5. Poprawki nie mogą przekraczać 5% objętości pracy i powinny obejmować już tylko konieczne korekty ewentualnych błędów. Większe zmiany redakcyjne na tym etapie są utrudnieniem dla Wydawcy i przyjmowane będą tylko w wyjątkowych przypadkach. Dlatego praca składana przez Autora od początku powinna mieć charakter przemyślany i ostateczny.

II. Zalecenia redakcyjno-techniczne

1. Na początku pracy Autor powinien wraz z imieniem i nazwiskiem podać swój tytuł zawodowy lub stopień naukowy oraz nazwę instytucji, a w przypadku uczelni wyższych także jednostki organizacyjnej. Podać należy również nazwę ewentualnego stowarzyszenia lub organizacji, którą reprezentuje Autor i w związku z działalnością w której publikuje tekst u Wydawcy.

2. Przypisy podające lokalizację cytatów i odniesień do literatury przedmiotu powinny być sformułowane jako tradycyjne (a nie tzw. anglosaskie) i sformatowane na dole każdej strony. Przypis posiada status zdania, powinien więc rozpoczynać się wielką literą i kończyć kropką.

3. W przypisach powinny być stosowane konsekwentnie tylko polskie, a nie łacińskie terminy bibliograficzne, pisane prostym krojem czcionki, czyli:

• • • skrót „dz. cyt.”;
    • „tamże” – przy czym termin ten stosuje się tylko do sytuacji, w której ponownie przywoływane jest i to samo dzieło, i ten sam cytowany lub przywoływany wyżej jego fragment. Niepoprawny jest więc np. zapis: „Tamże, s. 45”, powinno być: „Dz. cyt., s. 45”.
    • „tejże”, „tegoż” itp.

4. Tekst należy sformatować czcionką Times New Roman 12 punktów przy interlinii 1,5, a przypisy czcionką 10 punktów, tym samym krojem czcionki i przy tej samej interlinii.

5. Nie należy stosować żadnych dodatkowych znaków formatujących, tzw. twardych spacji lub twardych podziałów strony ani używać klawisza spacji do przesuwania i formatowania tekstu.

6. Wcięcie akapitowe należy ustawić na 1,5 cm za pomocą suwaka linijki dla całości tekstu, a nie formatować je klawiszem tabulatora dla każdego akapitu osobno.

7. Materiał graficzny w postaci tabel i wykresów (tworzonych w edytorze tekstu lub wklejanych jako pliki graficzne o niskiej objętości) można umieszczać bezpośrednio w tekście, zaleca się jednak, by miały postać odrębnych plików. Natomiast zdjęcia i ilustracje (pliki graficzne o większej objętości) należy przygotować poza tekstem. W tekście należy wówczas zaznaczyć wyraźnie (za pomocą narzędzia kolorowego flamastra w edytorze tekstów), gdzie dana ilustracja ma być zamieszczona, jeśli synoptyczny układ tekstu i ilustracji jest konieczny ze względów merytorycznych, np. ilustracja jest przywoływana i omawiana w tekście. Jeśli nie ma takiej konieczności, ilustracje zostaną rozmieszczone równomiernie w tekście.

8. Jeśli materiał graficzny przedkładany jest osobno, Autor jest zobowiązany ponumerować pliki graficzne, a w osobnym pliku tekstowym przygotować podpisy do ilustracji.

9. Nie ma ograniczenia co do liczby ilustracji, jednak w uzasadnionych przypadkach Wydawca zastrzega sobie prawo do negocjowania liczby i doboru ilustracji, jeśli są one przedłożone w nadmiarze lub słabej jakości.

10. Ilustracje (zdjęcia, skany i inne pliki graficzne) powinny być przygotowane w dobrej rozdzielczości, jednak takiej, by objętość plików niepotrzebnie nie utrudniała procesu wydawniczego. W takich przypadkach Autor może zostać zobowiązany przez Wydawcę do ponownego przygotowania materiału graficznego w niższej rozdzielczości.

11. Adresy bibliograficzne przywoływanych pozycji z literatury przedmiotu powinny być zapisywane według następujących wzorców, z przestrzeganiem podanej poniżej interpunkcji (komentarze od Wydawcy podane są w nawiasie klamrowym {}):

a) dla publikacji zwartych jednego autora:
Inicjał imienia i nazwisko autora, Tytuł kursywą, wydawnictwo lub instytucja sprawcza {niekoniecznie}, miejsce i rok wydania.
Np.: R. Sulima, Antropologia codzienności, Kraków 2000.

b) dla artykułu w zbiorze prac jednego autora lub rozdziału w podzielonej na rozdziały publikacji jednego autora:
Inicjał imienia i nazwisko autora, Tytuł artykułu kursywą, [w:] tegoż/tejże, Tytuł całości kursywą, wydawnictwo lub instytucja sprawcza {niekoniecznie}, miejsce i rok wydania, zakres stron.
Np.: J. Kolbuszewski, Kresy Drugiej Rzeczypospolitej, [w:] tegoż, Kresy, Wydawnictwo Dolnośląskie, Wrocław 1996, s. 99-150.

c) dla artykułu w zbiorze prac wielu autorów:
Inicjał imienia i nazwisko autora, Tytuł artykułu kursywą, [w:] Tytuł całego zbioru, inicjał imienia i nazwisko redaktora/redaktorów zbioru {maksymalnie 3} [red.], wydawnictwo lub instytucja sprawcza {niekoniecznie}, miejsce i rok wydania, zakres stron.
Np.: I. Matus, Pozostałości pounickie w roku obrzędowym prawosławnych wsi białoruskich na północnym Podlasiu, [w:] Białorusini – historia i kultura. Sesja naukowa. Szreniawa, 25-26 czerwca 2010, J. Jurkiewicz [red.], Muzeum Narodowe Rolnictwa i Przemysłu Rolno-Spożywczego w Szreniawie, Szreniawa 2010, s. 82-88.

d) dla artykułu w czasopiśmie:
Inicjał imienia i nazwisko autora, Tytuł artykułu kursywą. „Tytuł Czasopisma” data roczna numer lub data dzienna w przypadku dzienników, zakres stron.
Np.: S. Sikora, Cmentarz. Antropologia pamięci, „Polska Sztuka Ludowa” 1986, nr 1-2,
s. 57-68.

e) dla prac niepublikowanych:
Inicjał imienia i nazwisko autora, „Tytuł w cudzysłowie” (maszynopis / niepublikowane opracowanie {ewentualne dodatkowe informacje}, rok).
Np.: J. M. Michell, „Locomotive Procurement Survey” (niepublikowane opracowanie, wykonane na zlecenie Glasgow Museums, 2007).

f) dla prac zbiorowych (powyżej 3 autorów) stosujemy zapis rozpoczynający się od tytułu, a nie od nazwiska redaktora.
Np.: Kultura ludowa Wielkopolski, J. Burszta [red.], Poznań 1964. {a nie pod nazwiskiem J. Burszta}

12. Cytaty, cudzysłowy i kursywa. Dłuższe cytaty należy graficznie wyróżnić w tekście poprzez wyodrębnienie ich jako osobny akapit lub sekwencję akapitów i sformatowanie czcionką 10 pt oraz w węższym łamie za pomocą suwaka linijki w edytorze tekstów. Przy wyodrębnieniu graficznym nie ma potrzeby wprowadzania cudzysłowu. Natomiast jeśli cytat jest krótszy, może być wpleciony w tekst, wówczas jednak cudzysłów jest z oczywistych względów wymagany. Jeśli w opracowaniu występują cytaty i z literatury przedmiotu, i z podmiotowych źródeł (np. wywiadów etnograficznych, archiwaliów czy innych tekstów źródłowych), to te ostatnie zapisujemy kursywą, dla wyodrębnienia innego charakteru cytatu, np.:

Druga grupa osób nie określała się poprzez negatywne odwołanie do „tatarskości”. Stanowiło to dla nich sprawę drugorzędną: Uważam się przede wszystkim za muzułmankę – bo podstawą jest religia – potem za Polkę, za Tatarkę polskiego pochodzenia [I 12]; My jesteśmy Polakami, mieszkamy w Polsce, a wyznajemy islam [I 19].

Ale:

Zgadzam się z twierdzeniem R. Vorbricha, że: „[…] w ciągu pięćdziesięciu lat wśród […] społeczności tatarskiej wytworzył się zatem nowy typ tożsamości kulturowej i etnicznej”.

{Oba przykłady zaczerpnięte zostały z tego samego artykułu:
A. Garbatowska, Aspekty współczesnej tożsamości Tatarów polskich, [w:] Tatarzy – historia i kultura. Sesja naukowa. Szreniawa, 26-27 czerwca 2009. Muzeum Narodowe Rolnictwa i Przemysłu Rolno-Spożywczego w Szreniawie, Szreniawa 2009.}

Kursywą należy zapisywać:

• • • niespolszczone wyrazy obce, zwroty łacińskie i pochodzące z innych języków, typu stricte, sensu stricto, à propos itp.;
    • wyrazy gwarowe, np.:

Każdy region Białostocczyzny ma swoje regionalne przyśpiewki: rohulki, konopielki, swańki, włodarki czy wesnianki.

{Na podst.: K. Mazurek, Wpływ wyznania prawosławnego na poczucie tożsamości narodowej i obrzędowość białoruskiej mniejszości narodowej na Białostocczyźnie, [w:] Białorusini – historia i kultura. Sesja naukowa. Szreniawa, 25-26 czerwca 2010. Muzeum Narodowe Rolnictwa i Przemysłu Rolno-Spożywczego w Szreniawie, Szreniawa 2010.}

13. Daty w tekście głównym należy zapisywać z podaniem miesiąca słownie, np.:
17 lutego 2011, a w przypisach – cyfrą arabską, np.: 17.02.2011. Lata stanowiące ramy chronologiczne zapisywać należy bez spacji, np.: 1939–1945.