Tarpan 233 posiadał konstrukcję ramową, do której mocowano poszczególne zespoły auta: nadwozie, silnik i zawieszenie. Mechanizmy te, pochodzące z przestarzałej już wówczas Warszawy, w połączeniu z funkcjonalnym, kanciastym nadwoziem z klinowo opadającą linią maski, tworzyły z Tarpana mieszaninę archaizmu i nowoczesności. Autorem karoserii, w pełni odpowiadającej ówczesnym trendom, jak i koncepcji przesuwnej ścianki tylnej kabiny auta był Zbigniew Wattson z żerańskiej FSO, jeden z najwybitniejszych polskich stylistów. Dzięki genialnemu pomysłowi ruchomej ścianki Tarpan rzeczywiście był autem uniwersalnym, łączącym w sobie dwie funkcje: w tygodniu woził nawozy albo płody rolne, a w niedzielę mógł służyć licznej rolniczej rodzinie do wyjazdów do kościoła. Co prawda – zwłaszcza w początkach swojej produkcji – na auto z FSR „Polmo” mogli sobie pozwolić najbogatsi rolnicy, bo kosztowało ono tyle co nowy dom na wsi. Ale też, często będąc w latach 70. jedynym samochodem w miejscowości, poznański pick-up transportował gromady gości na śluby lub stypy, rodzące kobiety do szpitala oraz świeżo upieczone matki wracające z niemowlakami do domów, a bywało, że także nieboszczyków w ostatnią drogę. W epoce, kiedy o marketingu niewielu w Polsce słyszało, Tarpan był ucieleśnieniem hasła o samochodowej uniwersalności: woził wszystkich i wszystko.

Tarpan był atrakcyjną alternatywą wobec dotychczas produkowanych w Polsce aut dostawczych: Żuka i Nysy. Podobnie jak w tamtych samochodach, zaadaptowano w nim zawieszenie oraz silnik benzynowy, wywodzące się z Warszawy 223. Ale w późniejszym okresie w Tarpanach montowano także znacznie nowocześniejsze silniki benzynowe z Polskiego Fiata 125p o pojemności 1500 cm3, co czyniło z Tarpana w tej odmianie (233F) największą „rakietę” wśród wozów dostawczych na naszych wsiach. Auto produkowano w kilku odmianach, a Fabryka Samochodów Rolniczych „Polmo” wytwarzała nawet przyczepę zbudowaną z elementów nadwozia Tarpana. Podstawowa wersja modelu Tarpan 233 – „Standard”, miała całkowicie blaszane nadwozie ze skrzynią ładunkową krytą opończą lub nakładką z tworzyw sztucznych (tzw. wersja „P”). Wewnątrz kabiny auto dysponowało wspomnianą przesuwną wewnętrzną ścianką, pozwalającą zwiększać ładowność lub przestrzeń dla pasażerów. Ładowność auta wynosiła 600 lub 850kg, prędkość maksymalna 100 km/h, a zużycie paliwa około 13,5 l/100 km. Oprócz wersji nadwoziowej „Standard” produkowano także wersje „Kombi” (furgon z blaszanymi ścianami bocznymi oraz unoszoną do góry klapą tylną) oraz dwa rodzaje wersji „Pick-up”: z krótką, trzyosobową kabiną (obciętą za pierwszym rzędem siedzeń) oraz blaszanymi burtami bocznymi i klapą tylną. Ostatnią, najuboższą odmianę stanowiła tzw. wersja RS z krótką kabiną i drewnianą skrzynią ładunkową przykrytą opończą. Model 233 produkowano w latach 1973 – 1983.
Auto, eksploatowane nieraz w bardzo ciężkich warunkach zbierało różne opinie: chwalono jego uniwersalność i prostotę, ale krytykowano jakość wykonania. Rolnicy, właściciele Tarpanów, wspominali go jednak pozytywnie, bo był nieskomplikowany w obsłudze, a i wielu rolników umiało go samodzielnie naprawiać.